“მიშა მშვილდაძეზე თავდასხმა არ არის მხოლოდ (და არც უპირველეს ყოვლისა) მწვავედ კრიტიკული ოპონენტის დანაშაულებრივი გზით დასჯა. სინამდვილეში, ამ, ლევან ბერძენიშვილზე თავდასხმის და სხვა მსგავსი დანაშაულების უპირველესი ამოცანა წარუმატებელი პროპაგანდის გადარჩენა-გაცოცხლების მცდელობაა: “პატრიარქს აგინა”, “ერეკლეს (საქართველოს დიად წარსულს) შეურაცხყოფს”, “LGBT პროპაგანდა” – ამ პროპაგანდისტულმა მესიჯებმა არ იმუშავა, იმედი, რ2 და სხვა პროპაგანდისტები ჩაფლავდნენ, არ გაიწოვა ეს აბსურდი ხალხში, ფუჭად დაითესა და მოსავალი არ მოვიდა.
შესაბამისად, საჭირო გახდა რაღაც საინფორმაციო მოდუსი (“ნიუს პოვოდი” ძველ ტელევიზიონშიკურ ენაზე), რომლის მეშვეობითაც პროპაგანდისტული ყალბი ჰიპერტექსტები ვირუსულად გავრცელდება და ტვინში გაჯდება. ეს პლატფორმა მაქსიმალურად სანახაობრივი, დასამახსოვრებელი და პროპაგანდასთან ერთი შეხედვით კავშირში არმყოფი უნდა იყოს. ჰოდა, აირჩა კიდევაც თავდასხმების ფორმა, რომელიც ყველა ჩამოთვლილ კრიტერიუმს აკმაყოფილებს.
პროპაგანდის ამ ფორმის მთავარი ძალა, სამწუხაროდ და ერთი შეხედვით პარადოქსულად, ჩვენშია – ოპოზიციურად განწყობილ ადამიანებში და მედიებში. პროპაგანდის ვერაგული ფორმა სარკისებური პროპაგანდაა, რაც ლიბერალური მედიის მიერ პროპაგანდის გაშუქებაში ვლინდება, რა დროსაც ჩვენ უნებურად ვავრცელებთ პროპაგანდისტულ ჰიპერტექსტებს, ვერთვებით და ამით ვქმნით პროპაგანდისტულ დისკურსებს.
ამიტომაც, ჩვენზე მნიშვნელოვანი პასუხისმგებლობაა, გავაშუქოთ იმგვარად, რომ უკუშედეგი – პროპაგანდის გაძლიერება არ მივიღოთ, მისი დამარცხების და პროპაგანდისტული მითების დამსხვრევის ნაცვლად.”
