“ომის ეს პერიოდი, რომელიც რვა წელზე მეტი ხნის წინ ყირიმზე რუსეთის თავდასხმით დაიწყო, ისტორიაში შევა, როგორც „უძლეველობის თვე“. უკრაინის არმიამ და უკრაინელმა ხალხმა გაუძლო დარტყმას, რომელსაც შეეძლო ბევრის განადგურება.
მინდა გულწრფელი მადლობა გადავუხადო ყველა ჩვენს დამცველს, ყველა მოქალაქეს, ვინც მუშაობს ქვეყნის სიცოცხლისთვის. ამ ხნის განმავლობაში ჩვენ საკუთარ თავსაც და მთელ მსოფლიოს დავუმტკიცეთ, რომ უკრაინა ჩვენთვის ყველაფერზე მაღლა დგას.
რომ არავის მივცემთ უფლებას წაგვართვას ის სახელმწიფო, რაზეც ვოცნებობდით, ვიბრძოდით, ვკვდებოდით, უკრაინელების თაობები წავიდნენ ციმბირში ან სოლოვკში.
ერთ თვეში ხელშეუხებლობის ბევრი სიმბოლო გვაქვს. გმირულმა მარიუპოლმა, დაუმარცხებელმა ხარკოვმა, მამაცმა ჩერნიგოვმა და ბევრმა სხვა ქალაქმა და სოფელმა აჩვენა, რომ რუსი ოკუპანტები ვერ გაბატონდებიან ჩვენს მიწას.
სუმიში, გოსტომელში, ვოლნოვახაში, ოხტირკაში, მაკაროვში, კონოტოპში, მიკოლაიევში, ბროვარში, იზიუმში და რამდენჯერმე ჩორნობაივკაში დაუპატიჟებელ სტუმრებს ასწავლეს, რა განსხვავებაა უკრაინაში “на” და “в” შორის.
ხერსონი, სადაც უიარაღო მოქალაქეები ოკუპანტებს წინააღმდეგობას უწევენ, ყველას უმტკიცებს, რომ რუს ჯარისკაცები არავის დაუპატიჟებია, ესენი არიან ომის დამნაშავეები ტერორისტული სახელმწიფოდან, რომლებიც ძალით შემოიჭრნენ.
ერთ თვეში მათ 120-ზე მეტი უკრაინელი ბავშვი მოკლეს. ათასობით ახალგაზრდა უკრაინელმა დაკარგა მშობლები, სახლები და ფაქტია, რომ ჩვენ არასოდეს ვაპატიებთ მტერს.
რუსი მკვლელებისა და მძარცველების სისასტიკეს ნელ-ნელა აღიარებენ ისინიც კი, ვინც წლების განმავლობაში თვალს ხუჭავდა კრემლის რეჟიმის არსზე. აუპატიურებენ, ძარცვავენ, ანადგურებენ ყველაფერს, რისი მოპარვაც არ შეუძლიათ.
ჩვენ შურს ვიძიებთ მტრის მიერ დროებით ოკუპირებული უკრაინის ქალაქებისა და სოფლების მწუხარებისთვის. ტროსტიანეცისთვის, მელიტოპოლისთვის, სჩასტიასთვის და ლუგანსკისთვის.
კრემინაში, ლუგანსკის ოლქში, რუსმა ბოროტმოქმედებმა ტანკით დახვრიტეს მოხუცებულთა სახლი. დაიღუპა 56 ადამიანი. ეს არ არის ჭურვის შემთხვევითი დარტყმა ან „კოორდინატებზე მუშაობა“. ეს არის დაუცველთა განზრახ მკვლელობა, ომის დანაშაული. ამიტომ რუსული არმია არის ტერორისტების, კრიმინალებისა და მშიშარათა ბანდა.
ჩვენმა ჯარისკაცებმა უკვე დაარტყეს 100-ზე მეტი რუსულ თვითმფრინავსა და 125-ზე მეტი ვერტმფრენს, 520-ზე მეტი ტანკს და 1500-ზე მეტი ჯავშანმანქანას. მტრის ჯამური დანაკარგი – მოკლული, დაჭრილი, ტყვედ ჩავარდნილი და უგზო-უკვლოდ დაკარგული უკვე 40 ათასზე მეტი ადამიანია. დეზერტირების რიცხვი იზრდება.
ჯერ კიდევ ძალიან რთული პერიოდი გველის წინ. რუსული სამხედრო მანქანა მანამ არ გაჩერდება, სანამ მისი ჯარისკაცების სისხლით არ იქნება გაჟღენთილი. რუსული საზოგადოება უკვე განიცდის გარკვეულ შედეგებს, მაგრამ ის დაშინებულია და პასიურია. ის განწირულად გამოიყურება, რადგან არ არის მზად შვილები უაზრო სიკვდილისგან გადაარჩინოს და მიცვალებულთა ცხედრები მაინც მიიღოს. ძნელია სიტყვების პოვნა ამ მორალური დეგრადაციის სიღრმის შესაფასებლად.
მაშასადამე, ჩვენი ერთადერთი გზაა, გავუძლოთ მორდორის შემოტევას. ტკივილს, შიშს, დანაკარგს, ყველა განსაცდელს. იმიტომ, რომ ჩვენ გვიყვარს ჩვენი შვილები, ჩვენი მშობლები და ახლობლები. ჩვენ უბრალოდ არ შეგვიძლია მივცეთ უფლება არაადამიანებს, განსაზღვრონ ჩვენი მომავალი და მართონ ჩვენი სახლი.
ჩვენ მათ განვდევნით. ყველაფერს აღვადგენთ. ჩვენ გავასუფთავებთ ჩვენს მიწას ომის შედეგებისგან. ამას დიდი ძალისხმევა და დრო დასჭირდება.
ჩვენი ჯარი გადარჩა და გაძლიერებულია რეზერვით. აკავებს მტერს და აქტიურად იცავს. საერთაშორისო მხარდაჭერა თანდათან იზრდება.
ახლა მთავარი ის არის, რომ ეკონომიკა მუშაობს, რომელიც თანდათან სამხედრო რელსებზე გადადის. ლოჯისტიკა მუშაობდა სიცოცხლის მხარდაჭერის სისტემების შესანარჩუნებლად. აქ არის სირთულეები, რომელთა დამალვას და გადასაჭრელ ამოცანად აღქმას არ ვაპირებთ.
სანამ ერთიანები ვიქნებით, ყველაფერს გადავლახავთ. დიდება უკრაინას!”
წერს უკრაინის თავდაცვის მინისტრი, ოლექსი რეზნიკოვი ერთთვიანი ომის შემდეგ.
