პირველი პროცესიდან მოყოლებული ვცდილობ, რომ ამ სიტუაციაში მაინც ვიხუმრო, გავიცინო, ვიღაც გავამხიარულო – ეს ხდება იმიტომ, რომ ჩემთვის ესაა საუკეთესო თავდაცვის ინსტინქტი ასეთ სიტუაციებში, ასეთ სიტუაციებში ადამიანები არ ვხუმრობთ. მაგრამ ეს უკვე გადაიზარდა თავის მოტყუებაში ჩემთვის.
ამიტომ ახლა რომ ვთქვა, რომ რაღაცაზე უნდა ვიხუმრო და რამე სასაცილოა ჩემთვის, არ ვაპირებ თავის მოტყუებას და არ მგონია, რომ ისე უნდა მოვიქცე, რომ თითქოს აქ, ბრალდების სკამზე არ ისხდნენ პატარა ბავშვები, რომლებსაც ეკრანებიდან ეტყობათ, რომ უდანაშაულოები არიან. ვერც იმას ვერ მოვატყუებ თავს, რომ აქ სხედან ადამიანები, რომლებსაც შვილები და შვილიშვილები ელოდებიან გარეთ და ისინი ვერ ხვდებიან, რატომ სხედან მათი ნათესავები აქ.
ვერც იმას ვერ მოვატყუებ თავს, რომ თითქოს აქ არ იჯდეს ადამიანი, რომელსაც უდიდესი პერსპექტივა აქვს გარეთ დატოვებული და ვინ იცის, მისი გამოყენება შეიძლება საკუთარ თავზე მეტად ქვეყანას გამოადგეს.
ფიზიკურად ვეღარ ვხვდები აქ რა ხდება, მინდოდა რამესთვის მეკითხა, ახალს თუ გვეტყვი რამესთვის. მოვდივართ და რისთვის მოვდივართ ვეღარ ვხვდები.
შეიძლება მომდევნო სხდომიდან მე აქ აღარ მოვიდე. ერთადერთი რისთვისაც მოვდივარ არის, რომ ადამიანები დავინახო, თუნდაც უცხო, იმიტომ რომ ძალიან მახარებს და გარეთაც ასეთი ადამიანი ვიყავი ყოველთვის მიყვარდა ბევრ ხალხთან ურთიერთობა. მაგრამ ახლა ეს გამოდის, რომ ამითაც თავს ვიტყუებ და რაღაცას ვეგუები, რომ მოვდივარ მხოლოდ იმიტომ, რომ ვიღაცას, ჩემს ძმას შევხედო და ამით ვიყო კმაყოფილი.
[…]
უბრალოდ აზრი არ აქვს ბატონო მოსამართლე, რასაც ჩვენ ვაკეთებთ ახლა, თქვენ სულ რომ გინდოდეთ ჩვენი გაშვება, ბოლოს მაინც ისე იქნება, როგორც ზემოთ იტყვიან. თქვენ რომ მიგაჩნდეთ, რომ ჩვენ მტყუანები ვართ და გინდოდეთ ჩვენი ციხეში გაშვება და ვიღაცამ გითხრათ, რომ არა, არ გაუშვათ, თქვენ მოგიწვეთ ჩვენი გათავისუფლება და პირიქით.
მე არ მეპარება ეჭვი თქვენს ადამიანობაში, პირიქით, მადლობაც გადამიხდია, მაგრამ სამწუხაროა, რომ სასამართლოზე მოსამართლეს მადლობას ვუხდით მხოლოდ იმის გამო, რომ საუბრის საშუალება მაქვს. ამას მხოლოდ თქვენზე არ ვამბობ, ზოგადად სასამართლოზე ვამბობ. იმიტომ რომ ამის ნათელი მაგალითებია ყველა აღკვეთის ღონისძიება. ადამიანებს უთხრა, რომ მიიმალებიან, როცა არსად წასვლას არ აპირებენ. წავიდნენ ქოცები, მე არსად წასვლას არ ვაპირებ აქედან.
აბსურდია, The Truman Show-ს რომ ვუყურე, მაგის მერე ყველგან კამერებს ვეძებ, სადმე ჩართული ხო არაა, იმიტომ რომ მოვდივართ და ერთი და იგივე ხდება ყოველდღე, ყოველ სასამართლოზე.
მეორე მიზეზი ის არის, რომ არ მინდა პროპაგანდისტულმა მედიებმა მოწმის საუბრის ფონზე იქიდან გადამიღონ და ისე გააშუქონ, როგორც თვითონ აწყობთ და უნდათ. მერე ოპერატორი, ან თანამშრომელი, რომელიც ამას იღებს გავიდეს და მეგობრებთან ერთად გააგრძელოს ცხოვრება ჩვეულებრივად, არ მინდა ამის გაკეთება. აქედან გამომდინარე, შეიძლება მე აღარ მოვიდე, ამას ადვოკატთან გავივლი რა ჯობია, როგორ ჯობია.
