ცოტნე კობერიძემ, ბადრი გრიგალაშვილმა და ბორის ჩელე ყურუამ “გირჩი – მეტი თავისუფლება” დატოვეს. ჯერ-ჯერობით არცერთი აკონკრეტებს, რას აპირებენ პარტიიდან წასვლის შემდეგ.
”მივიღე ჩემთვის მძიმე და ოდესღაც წარმოუდგენელი გადაწყვეტილება – ვტოვებ „გირჩი – მეტი თავისუფლებას“. ვტოვებ პარტიას, რომელმაც ყველაფერი მომცა: ადგილი, სადაც გავიზარდე, პირველი თანამებრძოლები გავიცანი, პირველი ადამიანი, ვისაც ლიდერს დავუძახებდი (ზურა ჯაფარიძე), პირველი მენტორი (გოგა ხაჩიძე), პირველი სამსახური (უბნის კოორდინატორი), პირველი დაუმორჩილებლობა, პირველი დაცინვა, პირველი წარმატება, პირველი იმედგაცრუება, პირველი სიყვარული – ყველაფერი პირველი „გირჩმა“ მაჩვენა და მომცა.
ვტოვებ პარტიას, რომელიც ჩემნაირად, ალბათ, არავის ჰყვარებია.
პარტიაში მაშინ მივედი, როცა მისი სახელიც თითქმის არავინ ესმოდა, მაგრამ მიყვარდა, რადგან ამბიცია ჰქონდა, შეეცვალა მთელი პოლიტიკური სპექტრი, წარმოეჩინა ახალი ადამიანები, ახალი იდეები, პოლიტიკის ახალი ფორმები.
დღეს კი მგონია, რომ რასაც ვაკეთებთ, ახალი აღარაფერია – ყველაფერი იგივეა. მე არ მჯერა, რომ იგივეთი ცვლილება შეიძლება.
არ მჯერა, რომ ოპოზიციის დიდი გაერთიანება გამოვა.
არ მჯერა, რომ პოლიტიკური სპექტრის, დამოკიდებულებების, აქტორების და გარემოს ცვლილების გარეშე გამარჯვების შანსი გვაქვს.
არ მჯერა, რომ 2024 წლის საპარლამენტო არჩევნებზე ოპოზიციის მიერ მიღებული ხმები საკმარისი იქნება და ამის შემდეგ მუშაობა აღარ დაგვჭირდება.
არ მჯერა გამარჯვების იმ ფორმულის, რომლის მთავარი იარაღი სალომე ზურაბიშვილია – ბიძინა ივანიშვილის მიერ ყველაზე ცუდი არჩევნებით მოყვანილი პრეზიდენტი.
არ მჯერა, რომ შეცდომების აღიარების გარეშე, ბოდიშის მოხდის გარეშე, რამე გამოვა.
ბოდიში, რომ არჩევნების შედეგები აღტკინებულმა მოგილოცეთ და 15 წუთში სხვა შედეგები ნახეთ.
ბოდიში, რომ არჩევნების შემდეგ საჯაროდ არ გამოვჩნდი და არ ვისაუბრე.
ბოდიში, რომ ჩავთვალე – ტყუილის ართქმა საკმარისი იყო.
მაგრამ მე მჯერა, რომ ამ ქვეყანას მომავალი აქვს. ჩვენ რუსეთი არ გავხდებით.
ეს რწმენა სამი წლის წინ იმ ხალხმა მომცა, რომლებიც პირველად ერთად ვნახე – განსხვავებულები, ფერადები, ლაღები, თავდაჯერებულები, მზრუნველები, კომპეტენტურები… უბრალოდ კარგები, ძალიან კარგები.
ხალხი, რომლის ენაც პოლიტიკურმა კლასმა ვერ გაიგო.
ხალხი, რომელიც ევროპას მიიღებს, რადგან თავადაა ევროპა.
თქვენ არ წაგიგიათ. პირიქით – ყველაზე მეტი აიღეთ საკუთარ თავზე, და ახლა ყველაზე მეტად განიცდით. იცოდეთ, თქვენი დრო მოდის. სხვა რაღაცამ წააგო – თქვენ არა.
„გირჩში“ ყოფნისას სხვა პროექტზე არ მიფიქრია და არ მიმუშავია. ამიტომ ამ ეტაპზე დარწმუნებით ვერ ვიტყვი, რა გავაკეთებ.
ვიცი მხოლოდ ერთი – მინდა ვიპოვო ადამიანები, რომლებიც ჩემნაირად ფიქრობენ და მათთან ერთად ვეცადო, ბევრი რამ შევცვალო.
ჯერ მინდა გავთავისუფლდე. არ მინდა, ჩემმა ნაბიჯებმა პრობლემა შეუქმნას არც „გირჩს“, არც კოალიციას და არც ვინმე კონკრეტულ ადამიანს.
თუ რამეს გავაკეთებ პოლიტიკაში, ის აუცილებლად იქნება ახალი – დაფუძნებული სიმშვიდეზე, კომპეტენციაზე, გულწრფელობაზე და სილაღეზე.
თუ ვერ შევძელი, ვიტყვი, რომ მაინც ვცადე.
მადლობა ყველა „გირჩელს“.
თქვენ ჩემს ოჯახის წევრებზე ნაკლებად არ მიყვარხართ.
გისურვებთ ყველაფერს საუკეთესოს.
ვინც მიცნობს, მიხვდება, ჩემთვის ეს ნაბიჯი რას ნიშნავს.”-წერს კობერიძე.
ბორის ჩელე ყურუას განცხადება:
“მე ვტოვებ გირჩი მეტ თავისუფლებას, პარტიას რომელიც ჩემს მეგობრებთან და თანამებრძოლებთან ერთად დავაფუძნეთ.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენს მეგობრობას არაფერი ემუქრება, პოლიტიკური გზები გაიყო და მიწევს ამ მძიმე, მაგრამ სწორი გადაწყვეტილების მიღება.
მადლობას ვუხდი ყველას ვისთანაც ამ დროის მანძილზე პარტია მაერთიანებდა, ერთად ვმუშაობდით, ვიბრძოდით, ერთმანეთს ვამხნევებდით და ერთმანეთზე ვზრუნავდით. უბრალოდ პარტია არ იყო, ხან ციხეებში ვისხედით და ხან ქვებს ვიცილებდით, ხან სცენაზე ვიდექით და ხან ცრემლსადენ გაზში. მადლობა ყველას ვინც დამეხმარა და ჩემში რესურსი ჩადო.
განსაკუთრებულად ზურას მადლიერი ვარ, მართალია 2020 წელს მითხრა ჩაერთე პოლიტიკაში, გაერთობიო და მე ახლა დიდად ვერ ვერთობი, მაგრამ მან მომცა შანსი, რომელსაც ძირითადად არ აძლევენ უფროსი პოლიტიკოსები ახალგაზრდებს და ჯერ კიდევ იმ პროცესში ვარ რომ ეს შანსი სათანადოდ გამოვიყენო.
ამ პროცესს სასიცოცხლოდ ჭირდება შეცდომების გააზრება და მათ გამოსწორებაზე ზრუნვა.
საქართველოში რუსეთი აღარ იქნება არასდროს, მაგრამ ცვლილებები ჰაერივით საჭიროა, ცვლილებებს კი ვერ მოვახდენთ თუ ჯერ ჩვენში არ შევცვლით რაღაცებს და იგივეს კეთებას და ერთ წრეზე სიარულს არ მოვეშვებით.
სამომავლო გეგმებზე უფრო მეტს ვიტყვი, უახლოეს მომავალში.
ბოლოს რაღაც პოეტურს ვწერდი, როგორ მიმძიმს ამ ნაბიჯის გადადგმა და როგორ რჩება ჩემი ერთი ნაწილი სხვაგან, მაგრამ არ მომიხდება ასე ლაპარაკი. ვისაც ეს მინდა ვუთხრა ისედაც იცის და ვინც არ იცის ეგერ ორი აბზაცის ზემოთ შეწყვიტა კითხვა.” – წერს ბორის ჩელე ყურუა.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენს მეგობრობას არაფერი ემუქრება, პოლიტიკური გზები გაიყო და მიწევს ამ მძიმე, მაგრამ სწორი გადაწყვეტილების მიღება.
მადლობას ვუხდი ყველას ვისთანაც ამ დროის მანძილზე პარტია მაერთიანებდა, ერთად ვმუშაობდით, ვიბრძოდით, ერთმანეთს ვამხნევებდით და ერთმანეთზე ვზრუნავდით. უბრალოდ პარტია არ იყო, ხან ციხეებში ვისხედით და ხან ქვებს ვიცილებდით, ხან სცენაზე ვიდექით და ხან ცრემლსადენ გაზში. მადლობა ყველას ვინც დამეხმარა და ჩემში რესურსი ჩადო.
განსაკუთრებულად ზურას მადლიერი ვარ, მართალია 2020 წელს მითხრა ჩაერთე პოლიტიკაში, გაერთობიო და მე ახლა დიდად ვერ ვერთობი, მაგრამ მან მომცა შანსი, რომელსაც ძირითადად არ აძლევენ უფროსი პოლიტიკოსები ახალგაზრდებს და ჯერ კიდევ იმ პროცესში ვარ რომ ეს შანსი სათანადოდ გამოვიყენო.
ამ პროცესს სასიცოცხლოდ ჭირდება შეცდომების გააზრება და მათ გამოსწორებაზე ზრუნვა.
საქართველოში რუსეთი აღარ იქნება არასდროს, მაგრამ ცვლილებები ჰაერივით საჭიროა, ცვლილებებს კი ვერ მოვახდენთ თუ ჯერ ჩვენში არ შევცვლით რაღაცებს და იგივეს კეთებას და ერთ წრეზე სიარულს არ მოვეშვებით.
სამომავლო გეგმებზე უფრო მეტს ვიტყვი, უახლოეს მომავალში.
ბოლოს რაღაც პოეტურს ვწერდი, როგორ მიმძიმს ამ ნაბიჯის გადადგმა და როგორ რჩება ჩემი ერთი ნაწილი სხვაგან, მაგრამ არ მომიხდება ასე ლაპარაკი. ვისაც ეს მინდა ვუთხრა ისედაც იცის და ვინც არ იცის ეგერ ორი აბზაცის ზემოთ შეწყვიტა კითხვა.” – წერს ბორის ჩელე ყურუა.
- ბადრი გრიგალაშვილის განცხადება:
”პირველად გამიჭირდა ასე ნაბიჯის გადადგმა, მაგრამ გადავწყვიტე დავტოვო გირჩი, ჩემი მეორე ოჯახი, სადაც გააზრებული ცხოვრების 8 წელი გავატარე.
2018 წელს მარიტა რატიანმა მომწერა, საინტერესო კომენტარებს წერ და მოდი ჩვენთან პარტიის ფეიჯით ელაპარაკე ხალხსო. ასე დაიწყო ჩემი პირველი ნაბიჯები გირჩში. მესამეკურსელ სტუდენტს პარტიის სახელით საუბარი მანდეს. იმ დროიდან მოყოლებული ჯაფარამ ყველანაირი შესაძლებლობა მომცა თავისუფლად მეკეთებინა ის, რისიც მჯეროდა – ამ მხრივ, ეს პარტია ქართულ პოლიტიკაში უნიკალური სივრცე იყო, სადაც ლიდერები ახალგაზრდებს ინსტრუმენტებად არ განიხილავდნენ.
აქ ვისწავლე პოლიტიკა, ურთიერთობები, ადამიანების დახმარებით სიამოვნების მიღება, დამარცხება და ფეხზე წამოდგომა. აქ შევიძინე მეგობრები, რომლებთანაც უამრავი თავგადასავალი მაკავშირებს. გირჩმა ის ცხოვრება მომცა, რომელიც ადამიანს პიროვნებად ჩამოყალიბებაში გეხმარება. ამ საგიჟეთში, ამდენ სირთულეებში, თავისუფალი ადამიანები ერთმანეთის პოვნას ვახერხებდით და დღემდე ამან გაგვაძლებინა.
მოვდივარ, რადგან ამ ფორმით და ამ შინაარსით პოლიტიკაში ყოფნის აზრს ვეღარ ვხედავ. რაც გირჩში მომწონდა – პოლიტიკაში თამაშის წესების ცვლილების პროცესი – ამას ბოლო ხანებია აღარ ვაკეთებთ.
ზოგადად, რაც ახლა ოპოზიციაში ხდება ეს გზა არსად არ მიდის, უბრალოდ ამისთვის თვალის გასწორება არავის უნდა და დარწმუნებული ვარ, იმის ფუფუნება აღარ დაგვრჩა, რომ თავი ავარიდოთ, პირველ რიგში, ჩვენში ცვლილებებს.
ბუნებრივია, ამ პროცესს ხელი შეუწყო ივანიშვილმაც, თუმცა არც ოპოზიციურ სპექტრს უცდია რეალურად ეპასუხა გამოწვევებისთვის. 12 წელია ერთ წრეზე დავდივართ, ერთიდაიგივე ტაქტიკით ვეთამაშებით მოწინააღმდეგეს და ყველა ჯერზე ერთნაირად ვმარცხდებით. მერე ეს წარუმატებელი სტრატეგია ხალხს ბრალდება და ასე იწყება ახალი, მოჯადოებული წრე. შეცდომის აღიარება არავის უნდა, ეგ რომ გააკეთონ ზოგიერთმა შეიძლება ისიც აღმოაჩინოს, რომ სახლშია წასასვლელი და ეს კიდევ უფრო მეტად უბიძგებთ რეალობისგან გაქცევისკენ. შედეგად კი, შეცდომებში გაჯიუტებულებს, სერიოზულად აღარვინ აღგვიქვამს. ამ წარუმატებლობაში მეც ჩემი წილი პასუხისმგებლობაც მაქვს და ბოდიშს ვიხდი, რომ მეტი ვერ შევძელი.
მოკლედ, მე მჯერა, რომ ამ ბრძოლას მხოლოდ ბოლომდე გულწრფელობა მოიგებს.
სხვანაირად, ცვლილებისთვის საჭირო რაოდენობის ადამიანებთან ოპოზიცია ნდობას ვერასდროს აღადგენს.
თუ რამეს ახლა დიდი საპროტესტო მუხტის აგორება შეუძლია, ეს ისევ ივანიშვილის დაშვებული შეცდომაა. ეს ჩემ გარეშეც მოხდება და პარტიულობის გარეშეც ვიდგები წინა რიგებში. თუმცა, პოლიტიკოსის და პოლიტიკური პარტიის ფუნქცია არ არის სხვის შეცდომას დაელოდოს – ის თავად უნდა ბადებდეს სიახლეს.
ამ წუთას ყველგან საპირისპირო ხდება. ნიშნის მოგება, შეურაცხყოფა და გაერთიანებაზე გაუთავებელი საუბარი, მაშინ, როცა იმას უნდა ვუხსნიდეთ ადამიანებს – ჩვენ ვინ ვართ, რა გვინდა და რეალურად რით ვართ ივანიშვილზე უკეთესები.
ბოდიში თუ ჩემი ამ გადაწყვეტილებით გირჩელებს გაწყენინეთ. ბევრ რთულ მომენტში მიგრძვნია თქვენი მხარდაჭერა და მინდა იცოდეთ, რომ თქვენი დამოკიდებულება ჩემთვის ამ დროის მთავარი მონაპოვარია.
არსად გაქცევას არ ვაპირებ.
ჩემი ბრძოლის გზა ახლა თავიდან მაქვს მოსაძებნი და, რამდენადაც შევძლებ, შევეცდები გამოვასწორო დანახული შეცდომები.
წინ კიდევ ბევრი ბრძოლა გველის და მჯერა, რომ აქედან უკეთესი ქვეყნის გამოყვანა ჯერ კიდევ შესაძლებელია.” – წერს ბადრი გრიგალაშვილი.
