“გარდენია შევარდნაძის“ მფლობელი, ცნობილი მებაღე ზურა შევარდნაძე facebook-ზე ემოციურ ისტორიას აქვეყნებს და ერთი ჩანთის ისტორიას გვიყვება, რომელიც 15 წლის წინ, გერმანიაში შეიძინა.
“ვინც მიცნობს, ყველამ იცის, რომ დიდი ტყავის ჩანთით დავდივარ. რა მილაგია, რას დავატარებ, ეს ცალკე ამბავია და სხვა დროს მოგიყვებით, დღეს მისი უცნაური წარმომავლობის შესახებ გიამბობთ. 15 წლის წინ მიუნხენში ძველმანების ბაზრობაზე ვიყიდე ძველი, სასკოლო, ტყავის ჩანთა. სამხრეები მოვხსენი, გავწმინდე და მას მერე ბედნიერად ვიყენებ. შიგნითა მხარეს ტყავზე მელნით აწერია Ziglinde Neuman, Schteinekschtrase 171… არ დამეზარა, დავწერე მოკლე წერილი და გავგზავნე ფოსტით: “ქალბატონო ზიგლინდე, მე თქვენი ყოფილი სასკოლო ჩანთა ბაზრობაზე შევიძინე, ვცხოვრობ საქართველოში, თბილისში, ვარ მებაღე, კმაყოფილი და მადლიერი ვარ…”
სამი თვის შემდეგ წერილი დამიბრუნდა უკან, სხვა საპასუხო წერილთან ერთად: “ბატონო შევარდნაძე, თქვენი წერილის ადრესატი, ქალბატონი ნოიმანი 35 წელია აღარ ცხოვრობს ამ მისამართზე, მაგრამ მე ვიცნობ მის შვილს, თუ სურვილი გექნებათ, შემიძლია თქვენი წერილი მას გავუგზავნო…”
აზარტული ადამიანი არ ვარ, მაგრამ არ გავჩერდი. გავგზავნე წერილი ახალი წერილით უკან: “რასაკვირველია, მადლიერი დაგრჩებით…” რამდენიმე თვის შემდეგ უკვე ვიღებ ქალბატონი ნოიმანის ვაჟიშვილისაგან წერილს, “ბატონო შევარდნაძე, მე არ ვიცი, რა გაკავშირებთ დედაჩემთან, მაგრამ თუ ისურვებთ, შემიძლია თქვენი წერილი გავუგზავნო მას. დედა უკვე მეშვიდე წელია ცხოვრობს “სინიორენჰაუსში” (მხოლოდ გერმანელებს შეუძლიათ ასე.)
არ დავიზარე “ბატონო ჰოლცმან, მადლიერი დაგრჩებით…” იმ წლის ბოლოს, ახალი წლის წინ მივიღე ქალბატონი ნოიმანის თბილი, ემოციური პასუხი.. კულტურულად, ლამაზად წერს თავის ბავშვობაზე, სკოლაზე, გავლილ რთულ და საინტერესო ცხოვრებაზე. რა თქმა უნდა, ვუპასუხე, მიპასუხა… საინტერესოა ცხოვრება… ვფიქრობ, ეს წერილი დაბეჭდვას, გასაჯაროებას იმსახურებს.
გაზაფხულზე მიუნხენში ჩავედი, დარჩენილი გამოცდა მქონდა ჩასაბარებელი. ჩემს მასპინძელს, მეგობარს ვთხოვე: – ანდრეას, გამყევი მოხუცებულთა სახლში, მეგობარი უნდა მოვინახულო. გავაკვირვე ადამიანი. შევკარი მოკრძალებული, ფერადი ბაიების თაიგული და ვეწვიე ქალბატონ ზიგლინდეს ჩანთით მხარზე. სიტყვებით ძნელია გადმოვცე ემოცია, არც შევეცდები.
დავმეგობრდით, მიუნხენში თუ ჩავდივარ, მასთან სტუმრობა ერთ-ერთი აუცილებელი და სასიამოვნო ამბავია. “სინიორენჰაუზის” კაფეტერიაში ვხვდებით და ბევრ საინტერესო რამეზე ვსაუბრობთ, იქ უკვე ყველა მიცნობს, მელოდებიან. ათი წელი მაინც გავიდა ამ უცნაური მეგობრობიდან. შარშან გაგანია პანდემიის დროს მივიღე მეილი, იურისტისაგან, რომელიც მატყობინებს, რომ ქალბატონი ნოიმანის ანდერძის სიაში ვარ მოხსენიებული რიგით მეშვიდე.
იმ დღესვე მივწერე ვაჟიშვილს, სადაც ვწერდი, რომ თავს უხერხულად ვგრძნობ, არ მინდა მათთან, შვილებთან უსიამოვნება და ასე შემდეგ. ქალბატონი სულ მეუბნებოდა, რომ ღირსეული სამი შვილი გაზარდა. მათი პასუხით ეს ჩემთვის დადასტურდა. ვაჟიშვილი მემადლიერება ინფორმაციისთვის და მპასუხობს.
“გავაცანი თქვენი წერილი ჩემს ორივე დას. მინდა გიპასუხოთ ჩვენი, სამივეს სახელით. ბატონო შევარდნაძე, დედას სიტყვას და მის გადაწყვეტილებას ჩვენ ყოველთვის პატივს ვცემდით და ვასრულებდით. ასეა ახლაც მისი ღრმა მოხუცებულობისდა მიუხედავად, მისი სიტყვა ჩვენთვის კანონია, ასე ისურვა? ესე იგი ასეა საჭირო…
“არ ვიცი (ამის კითხვა ძალიან უხერხულია) ქალბატონი ზიგლინდესაგან სასახლეს მივიღებ მემკვიდრეობით მიუნხენში, თუ ერთ წინდას ან წიგნს, მაგრამ ეს ამბავი რჩება ჩემთვის ამ ერის, ამ ხალხის განსაკუთრებულობის მაგალითად. რამდენი რამ მასწავლეს, რამდენი… რა მაგის პასუხია და ჩანთა ისეთი ხარისხისაა, კიდევ ჩემი და ზიგლინდესნაირს ცხრას მოახუცებს…” – წერს ზურა შევარდნაძე.
