ლაგოდეხში, ექსკურსიის დროს გარდაცვლილი 16 წლის გოგონას, სოფო ნიკოლეიშვილის დედა, ლანა ნიკოლეიშვილი ემოციურ პოსტს აქვეყნებს, სადაც შვილის გარეშე გატარებულ 23 დღეზე წერს.
“უმეტესად მარტო ვარ სახლში. გიყურებ დედი სურათებში, ვსუნავ შენს ხალათს, პიჟამოებს, ვტირი შენს საწოლზე. ვიძინებ იმედით, სიზმრად მაინც გნახო. არ ჩანხარ. დილით თვალს ვახელ და ვიაზრებ, შენ მომიკვდი. გავრბივარ შენს ოთახში და კანდელს ზეთს ვამატებ. ვითომ რამე საქმეს გშველი და ვაკეთებ შენთვის. მიმძიმს შენს ოთახში ყოფნა. კარადას ვერ ვაღებ. ვერ ვბედავ, ვუსმინო შენს ნამღერს, აქ რომ ჩამიგდე. თუმცა ვესათუთები, მაგრამ ვერ ვხსნი. ვერ ვუყურებ შენს ფოტოებს, რაღაც რგოლივით რომ გაგიკეთეს და საშინელი, სულისშემძვრელი სიმღერა რომ ადევს. ვგრეხ ერთმანეთში სამ ცალ სანთელს თითქმის ყოველ დილით და მოვდივარ შენს საფლავზე. ოღონდ მანქანაში რომ ვჯდები და შენი ადგილი გვერდით ცარიელია, უკვე მაგაზე ვიწყებ ღრიალს, არ ვიკრავ ღვედს, არ მინდა უსაფრთხოდ სიარული. გული მიჩქარდება შენს საფლავთან. სწრაფად გადმოვდივარ, ვაწყობ ყვავილებს და… სად მყავხარ, დედი? სად მოვდივარ, დედი? მძულს ეგ ადგილი, შვილო. დამცინის დე შენი საფლავის შემოღობილი ადგილი. მეიქედნურება, ხომ წაგართვი შვილიო…
რას ვგრძნობ 23-ე დღეს? ფრაგმენტები, ფრაგმენტები, ტელეფონში ნათქვამი -დაიკარგა… ვეძებთ… ატირებული გავრბივარ, გზებზე მანქანა ფუჭდება. ღორღზე ვდგავარ მუხლებით და ვფიქრობ, სანამ არ გამოჩნდები, ასე ვიდგე, პატრული ცდილობს ამაყენოს და არ ვდგები, ვაგდებ. გაკეთდა მანქანა და გზა არ ილევა. შორს ხარ, ვეძებთ პოლიციის შენობას, იქ ხალხია, სირბილით მივდივარ შენობისკენ და ატირებული რაღაცას მეუბნებიან, ვწუხვარ, სად არის ჩემი სოფი – ვკივი და არავინ პასუხს არ მაძლევს, იქ ვიგებ, ტყეში კი არა, წყალში ხარ. მანამდე მანქანაში ვფიქრობ, მგელმა არ დაგგლიჯოს, არა, შენ ყოჩაღი ხარ, ხეზე ახვალ…რომ დაგეძინოს და გადმოვარდე? თავს თუ მიიბამ, თუ მოიფიქრებ. საშინელი ქარია და სიცივე, რომ გამიცივდე? ყველა სიბრალულით მიყურებს, ახლოს ვერავინ მოდის, მე იატაკზე ვგდივარ და ტვინში წიკწიკებს, იქნებ ცოცხალია, იქნებ გონება დაკარგა და წყალმა გამორიყა, იქნებ ვინმემ იპოვოს… მერე ლოდინი, სიჩუმე, ისევ ტირილი და რაღაცნაირი ჩუმი მზადება… მივხვდი, გიპოვეს და აქ მეორედ მოვკვდი, ყველანაირ იმედთან ერთად. გზა პროზექტურისკენ. ჯერ არ მინახიხარ, დედი. ავრბივარ კიბეებზე და აქ არ შეიძლება. კარი მოკეტეს… ვერ ვითმენ შევაღე და შევვარდი… გაშხვართული წევხარ, დე. პირველად შენი ფეხის თითები და ტერფები დავინახე, მოვედი და გადაგხადე ზეწარი, ჩეეემოო გულოოო… მკლავები თავს ზემოთ გაქვს დე აწეული. მაისური ტანზე ახდილი, როგორც წყალი მოგექცა, ისე ხარ… შენი ლამაზი თითები თბილი მეჩვენა და სისულელემ გამიელვა თავში… შენი სახე, დე. ტუჩები ოდნავ შესიებული, გაბუტულს ჰგავხარ, სახე, კისერი, თავის სულ დაწითლებული სისხლნაჟღენთებით, თმები, შენი ლამაზი თმები ჭუჭყიანი, ფოთლებით და ქვიშით სავსე… რას ვგრძნობ შენი დაკარგვიდან 23-ე დღეს? ვიხარშები, ასე მგონია რენტგენით ვუყურებ ჩემს ფერშეცვლილ გულს, ფილტვებს, ღვიძლს, მდუღარეგადანავლები ფერი აქვს…. ჯერ ისევ კითხვას ვუსვამ ჩემს თავს, რატომ გავმწარდი ასე სასტიკად? მე ხომ დალხენილი ცხოვრება არასოდეს მქონია?! ვზივარ მთელი დღე ან ვწევარ დივანზე, საიდანაც შენი ოთახის შეღებულ კარს ვუყურებ და ფრაგმენტები – გამოდიხარ პიჟამოებით ან ტრუსიკ-მაიკით, გამოტანტალდები, გარბიხარ ტუალეტში… ან ზიხარ ჩემ გვერდით და ახრაშუნებ ჩიპსებს და მეუბნები, დე, არ გინდა? ოღონდ ბევრი არ ამოიღო….“
